معرفی بزرگترین عیب

قال امیرالمومنین علی (علیه‎السلام):

اکبر العیب أن تعجب ما فیک مثله ؛ بزرگترین عیب آن است که: عیبى را که خود نیز دارى، در دیگران، عیب بشمارى. (1)

 

شرح حدیث:

کسانى هستند که عیب و ایرادى را که در اعمال و رفتار خودشان وجود دارند، نمى‏بینند و به حساب نمى‏آورند، اما همین که آن عیب را، در شخص دیگرى ببینند، زبان به عیبجویى و انتقاد باز مى‏کنند، و همه جا و پیش همه کس، از عیب آن شخص سخن مى‏گویند.

براى مثال: گاهى کسى را مى‏بینیم که براى حقوق انسانى دیگران، ارزش قائل نیست، حق مردم را پایمال می‎کند، دستمزد کارى را که دیگران برایش انجام داده‏اند نمى‏دهد، یا کم و با تأخیر می‎دهند، قول و قرارهاى خود را به هم می‎زند، و وعده‏هایى را که به مردم داده است انجام نمى‏دهد.

اما همین شخص، به محض آن که دیگرى، کمترین حق او را پایمال کند، یا دستمزدش را یک ریال کمتر یا یک روز دیرتر بدهد، یا با او مختصرى بدقولى کند، یا وعده‏اى را که به وى داده است انجام ندهد، فریادش به آسمان می‎رود، و همه جا، از آن شخص، عیبجویى و انتقاد می‎کند. شاعرى، در همین معنى گفته است:

ببرى مال مسلمان و چو مالت ببرند                         داد و فریاد بر آرى که: مسلمانى نیست!

امام علی(علیه‏السلام) مى‏فرماید: این خود، بزرگترین عیب است که تو، عیبى را در مردم ببینى و آن را زشت و ناپسند بشمارى و زبان به انتقادش بگشایى، در حالی که خودت نیز، شبیه همان عیب را داشته باشى، ولى به آن توجه نکنى.

البته، منظور امام این نیست که وقتى در دیگران عیبى را دیدى که خودت نیز شبیه آن عیب را دارى، همین کافى است که عیب دیگران را به زبان نیاورى، و در عوض، عیب خودت نیز، سر جایش باقى بماند. بلکه، منظور این است که وقتى، عیب دیگران، باعث ناراحتى ما شد، هوشیار باشیم و فورا به خود آئیم و ببینیم که آیا خود ما نیز، آن عیب را داریم یا نه؟ و اگر دیدیم که خودمان نیز، دارى همان عیب هستیم، در صدد برطرف کردن آن بر آئیم، زیرا آن عیب، همانطور که در وجود دیگران، ما را ناراحت کرده است، در وجود ما نیز باعث ناراحتى دیگران خواهد شد.

نوشته شده در پنج شنبه 88/6/26ساعت 9:9 صبح توسط احمد نظرات ( ) | |